|
Δείγμα πολιτικού ήθους
Σε
μια δύσκολη ώρα της πολιτικής ζωής στην αρχαία Αθήνα, όταν είχε
αρχίσει ο πόλεμος με τη Σπάρτη και ζούσαν οι Αθηναίοι τη δυσφορία
της πολιορκίας, έλαβε χώρα τούτο το περιστατικό: ο Περικλής άκουε
ψιθύρους και μεμψιμοιρίες και αντέδρασε ως πολιτικός ηγέτης με
παρρησία και σύνεση. «Εκκλησίαν εποίησεν», προσκάλεσε το λαό
σε συνέλευση, δημόσια συζήτηση, όπου ανάμεσα σε άλλα είπε:
«Ταις κατ' οίκον κακοπραγίαις εκπεπληγμένοι του
κοινού της σωτηρίας αφίεσθε, και εμέ τε τον παραινέσαντα πολεμείν
και υμάς αυτούς οι ξενέγνωτε δι' αιτίας έχετε. Και εμοί τοιούτω
ανδρί οργίζεσθε ος ουδενός ήττων οίομαι είναι γνώναι τε τα
δέοντα και ερμηνεύσαι ταύτα, φιλόπολίς τε και
χρημάτων κρείσσων».
(= Ανήσυχοι την ώρα αυτή για τις δυσχέρειες που
αντιμετωπίζετε ως ιδιώτες λησμονάτε το κοινό συμφέρον. Και μέμφεστε
εμένα που εισηγήθηκα αυτή την πολιτική, αλλά έτσι μέμφεστε και τους
εαυτούς σας που συμφωνήσατε μαζί μου. Και εκφράζετε οργή ενάντια σε
μένα, τον πολιτικό που νομίζω ότι δεν είμαι κατώτερος από κανέναν
σε τέσσερα σημεία (τέσσερις ιδιότητες):
- Ικανός να διαβλέπω τι είναι αναγκαίο για την
κοινωνία μας.
- Έτοιμος να αναλύω τη σκέψη μου με ειλικρίνεια σε
σας.
- Υπήρξα πάντοτε καλός πατριώτης,
-
Kαι υπήρξα
πάντα υπεράνω χρημάτων. )
(Θουκυδίδης, Ξυγγραφή, 2.60.4-6)
|