Η Σιάτιστα και τα "κριτήρια" του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ  για τις έδρες των Δήμων

γράφει η Αικ. Ζωγράφου

Σκέψεις με αφορμή ένα εδάφιο της αιτιολογικής έκθεσης…:

«γ) Η ταυτότητα του τόπου που αναφέρεται στο συμβολικό και στο σημειολογικό επίπεδο για την τοπική κοινωνία.»

Ό,τι έπραξαν οι πρόγονοί μας για τη μεγάλη τους πατρίδα, την Ελλάδα, και τη μικρή τους πατρίδα, την αγαπημένη  Σιάτιστα, δεν το έκαναν για να το εξαργυρώσουν αυτοί ή οι απόγονοί τους με π ρ ο ν ό μ ι α  στα χρόνια της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, στα χρόνια του 21ου αιώνα.

Ό μ ω ς  δεν πρέπει να υπάρχει αναγνώριση των πράξεών τους;

Όχι για την ικανοποίηση των ψυχών τους ή των απογόνων τους, αλλά για να εφαρμοσθεί ένας αποδεκτός απ' όλους κανόνας της ζωής,  που διατυπώνει την ανάγκη ύπαρξης προτύπων που είναι άξια μίμησης.

Θα α π α ξ ι ώ σ ο υ μ ε  το Δημήτριο Τσιστόπουλο, που με το κληροδότημά του έγινε το "περικαλλές Δημαρχείο Σιάτιστας";

Θα σ β ή σ ο υ μ ε    α π ό     τ η     μ ν ή μ η των επερχομένων γενεών τους ευεργέτες που πρόσφεραν χρήματα στην τοπική αυτοδιοίκηση, όταν το ίδιο το κράτος αδυνατούσε; Υπάρχει ένα σπάνιο βιβλίο, το   Εθνικά Κληροδοτήματα και Δωρεαί, του Σκεύου Ζερβού· έχει εκδοθεί το 1925 και μπορείτε να το βρείτε στο διαδίκτυο. Κάθε φορά που το φυλλομετρώ καμαρώνω για τους Σιατιστινούς ευεργέτες, γι’ αυτούς, που τα ονόματά τους συνδέονται με μεγάλες δωρεές στην τοπική κοινωνία, και για άλλους, άγνωστους στους πολλούς, π.χ. για τον Ιωάννη Βουλγαρόπουλο, Δήμαρχο Σιάτιστας, πριν το 1923, του οποίου η δωρεά για «κατασκευή φρεάτων δύο» και για «κατασκευή οδού εν Σιατίστη» είναι καταγραμμένη στις σελ. 656, 657 του βιβλίου του Σκεύου Ζερβού

Θα γ υ ρ ί σ ο υ μ ε την πλάτη στις δωρεές  συγχρόνων μας συμπολιτών (Αδελφών Παπαγεωργίου, Κων/νου Παπανικολάου κ. ά.) για σχολικά και όχι μόνο κτίρια; ή στις δωρεές των ξενιτεμένων μας (π.χ. για την ύδρευση);

Όταν ζητούμε η Σιάτιστα να διατηρηθεί ως πρωτεύουσα του Βοΐου - επαρχίας Βοΐου τώρα και Δήμου Βοΐου στο μέλλον-, δεν παίρνουμε   ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΟΝΤΟΧΩΡΙΑΝΟ ΜΑΣ.

Απλά ζ η τ ο ύ μ ε    ν α    δ ι α τ η ρ ή σ ο υ μ ε   τ η ν  τ α υ τ ό τ η τ α   του τόπου μας, αυτήν

-         που  κατέκτησαν οι πρόγονοί μας με χρήμα, κόπο, αίμα και δάκρυα στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς,  

-         που οι γειτονικές κοινωνίες  είχαν αποδεχτεί και

-         που το ίδιο το ελληνικό κράτος αναγνώρισε επίσημα. Το 1916 με το Β.Δ. 312 της 28ης Οκτωβρίου 1916 (ΦΕΚ Α΄ 28/1916) συστήθηκε η Επαρχία Ανασελίτσας με έδρα τη ΣΙΑΤΙΣΤΑ και   το 1952 με διάταγμα του Υπουργείου Εσωτερικών (ΦΕΚ Α΄29/13-2-1952)  η Σιάτιστα αναγνωρίστηκε ως ΔΗΜΟΣ «για λόγους ιστορικούς και εθνικούς».

Αυτόν το Δήμο που οι τεχνοκράτες πιθανόν δεν τον ξέρουν, αν και όφειλαν να τον ξέρουν, αν τον γνωρίσουν θα συμφωνήσουν  μαζί μας για τη διατήρησή του  στο νέο χωροταξικό σχεδιασμό, γ ι α τ ί  κάποτε ένας Νόμος μπορεί  να γίνει περισσότερο αποδεκτός από την κοινωνία, αν  συμπεριλάβει ακόμα και εξαίρεση που δε θίγει το ίδιο το νόημα του Νόμου, δε θίγει καμιά άλλη τοπική κοινωνία και δεν πηγάζει από ιδιοτέλεια αλλά      μόνο   α π ό     σ ε β α σ μ ό    σ τ η ν    Ι σ τ ο ρ ί α.

Αικατερίνη Ζωγράφου