|
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ
ΚΟΥΦΟΓΙΑΝΝΗ
Κατώδυνοι προπέμπουμε
στην αιωνιότητα τον αγαπητό συνάδελφο και φίλο Λευτέρη, ο
οποίος αιφνίδια φεύγει από κοντά μας. Τη χθεσινή μέρα
συνομιλούσε μαζί μας και σήμερα «επήλθε η φοβερά ώρα του
θανάτου». Πραγματικά φοβερό το μυστήριο. Πώς η ψυχή
χωρίζεται από το σώμα και της αρμονίας ο φυσικότατος
δεσμός «θείω βουλήματι αποτέμνεται»; Όσο και να το βλέπουμε
καθημερινά, δεν είναι εύκολο να εξοικειωθούμε με το θάνατο.
Όμως απέρχεται ο
Λευτέρης και καθώς πορεύεται προς τον άλλο κόσμο και τον
βλέπουμε να έχει περάσει τις πύλες του Επέκεινα, αλλότριο,
ξένο, μέτοικο, με ξεθωριασμένες τις αδυναμίες του, κρατούμε
στη μνήμη τις αρετές του, την αγαθή ουσία της υπόστασής του.
Από τα μαθητικά μας
χρόνια θυμόμαστε την επιμέλεια, την προσοχή στα μαθήματα,
την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του, την ιδιαίτερη επίδοση στα
γλωσσικά και φιλολογικά μαθήματα. Όταν ως υποψήφιοι φοιτητές
για λίγο ήμασταν ομόστεγοι και ομοτράπεζοι, έγιναν
αισθητότερα αυτά τα θετικά του χαρακτήρα του, η επιμονή
του στη λεπτομερή ανάλυση κάθε συντακτικού φαινομένου στα
αρχαία κείμενα, γιατί ήταν άριστος ο θεωρητικός εξοπλισμός
του.
Κι όταν γίναμε
φοιτητές, χώρισαν οι δρόμοι μας, εκείνος προς τα Γιάννενα,
εμείς στη Θεσσαλονίκη, για να ξαναβρεθούμε συνάδελφοι πλέον
στο διδακτικό έργο στο Τραμπάντζειο Σχολείο. Εργατικός και
εδώ, μεθοδικός εις το έπακρο, λεπτολόγος στην έρευνα, στα
γνωστά του φιλολογικά ενδιαφέροντα, συνεχώς και στην ώρα του
διαλείμματος να ανοίγει βιβλία, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και
να συνθέτει, να κατοχυρώνει, να δημιουργεί.
Ευγενέστατος και με
λεπτό χιούμορ, και όταν ήταν να διαφωνήσει δεν πρόσβαλλε,
αλλά με υφέρπουσα σκωπτική διάθεση σε έκανε να
προβληματιστείς και να λάβεις σοβαρά υπόψη τη γνώμη του.
Δεμένος στο έπακρο με
την οικογένειά του και τις αγαπημένες του εντρυφήσεις στα
κείμενα και τη φιλολογία, φαινόταν αποτραβηγμένος από τους
κοινωνικούς θορύβους, δίνοντας παράδειγμα οικογενειακής
συνοχής, αληθινής κοινωνικότητας. Άνθρωπος βαθιάς πίστης,
χωρίς επιδερμική ευσέβεια και τυπολατρία μας έκανε να
νιώθουμε ποια είναι η πίστη στο Θεό, χωρίς φαρισαϊκή
υποκρισία και ανούσιες τυμπανοκρουσίες.
Είναι δύσκολος, ιδίως
όταν έρθει αιφνίδιος, ο αποχωρισμός, όπως τώρα με τον
αγαπητό μας συνάδελφο.
Στη συνετή σύζυγό του
και τα εξαίρετα παιδιά του, που δεν τους είναι εύκολο να
βιώσουν την απουσία του πιστού συζύγου και στοργικού πατέρα,
δυο πράγματα νομίζω πως τους παρηγορούν: Ο λόγος της Γραφής
ότι «τελευτήσαντος ανδρός δικαίου ουκ όλλυται ελπίς» και ότι
σε όλη την εκπαιδευτική Κοινότητα και στην ευρύτερη
Κοινωνία της Σιάτιστας αφήνει αγαθή μνήμη.
Κρατώντας λοιπόν μέσα
μας αγαθή την ανάμνηση, του ευχόμαστε
Καλή ανάπαυση
και Καλή ανάσταση
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ν.ΔΑΡΔΑΣ
|
