ΕΠΙ   ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ

(Πλάτωνος Πολιτεία, 616)

 Ήταν ωραίο το Σούνιο τη   μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού

πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες,

το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη.

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια:

Τ' όνομα του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν παράμερα, τον καταξέσκισαν

πάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος Αρδιαίος, ο πανάθλιος Τύραννος.

                                                            31 του Μάρτη 1971       

                                                            ΓΙΩΡΓΟΣ  ΣΕΦΕΡΗΣ

Σημείωση: Το ποίημα αυτό, το τελευταίο του Γιώργου Σεφέρη,

πρωτοδημοσιεύτηκε, σε γαλλική μετάφραση του ίδιου,

στην παρισινή εφημερίδα «Λε Μοντ» στις 27 Αυγούστου 1971.