ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΔΙΚΗ Ν. ΔΑΡΔΑ

Λυκειάρχη της Σιάτιστας

Αποχαιρετισμός κατά την εξόδιο ακολουθία

8-2-2005

 

   Πλήρη ημερών , αναπαυμένη από κόπους και με συνοδεία τα καλά της έργα, προπέμπουμε στην αιωνιότητα την αξιοσέβαστη από όλους και για όλο τον επίγειο βίο της Ευρυδίκη Ν. Δάρδα. Την προπέμπει ολόκληρη η κοινωνία της Σιάτιστας και η εκπαιδευτική Κοινότητα της Περιφέρειάς μας.

   Με θλίψη συνοδεύουμε το σκήνωμά της, διότι μπροστά στο "όντως φοβερώτατον μυστήριον" του θανάτου μας κατέχει δειλία. Μόνο με το φως της διδασκαλίας και της αναστάσεως του Χριστού αισθανόμαστε πως "της συμφυίας  ο φυσικώτατος δεσμός", του σώματος και της ψυχής, διαλύεται.

  Η Ευρυδίκη Ν. Δάρδα γεννήθηκε στη Σιάτιστα μεγάλωσε σ' ένα οικογενειακό περιβάλλον ιερατικής ορθόδοξης οικογένειας. Ο πατέρας της ιερέας Νικόλαος Γ. Δάρδας με τα παιδιά του, τη Θεονύμφη, την Αλεξάνδρα, την Ελευθερία, το Γεώργιο, την Ευρυδίκη και την Νίνα, είχε συγκροτήσει μια οικογένεια έντονα διαποτισμένη από τα ιδανικά της πίστεως, της αγάπης και της φιλοπατρίας.

  Αποφοίτησε από το Ιστορικό Γυμνάσιο, το Τραμπάντζειο Γυμνάσιο, ένα εκπαιδευτήριο που υπεραγαπούσε και έδινε τα πάντα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης και το έτος 1943, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, έρχεται στη Σιάτιστα  και διδάσκει στο Τραμπάντζειο . Δυσκολίες πολλές την περίοδο εκείνη. Η Ευρυδίκη σεμνή, αξιοπρεπής, σταθερή, συνετή, όπως δείχνουν πρακτικά των διδασκόντων , δίνει μαθήματα ήθους εκπαιδευτικού και ευσυνειδησίας υπηρεσιακής, στοιχεία που τα κράτησε σ' όλη  τη διάρκεια της εκπαιδευτικής της σταδιοδρομίας.  Όσοι υπήρξαν μαθητές της μπορούν να βεβαιώσουν τη φιλολογική της κατάρτιση, το διδακτικό της ταλέντο, την προσήλωση της  σε ό,τι Ελληνικό και Ορθόδοξο.

   Αφού δίδαξε ως καθηγήτρια σε σχολεία διαφόρων περιοχών , έρχεται ως γυμνασιάρχης στο προσφιλές Τραμπάντζειο Γυμνάσιο το 1973, ενώ το 1976, γίνεται η πρώτη Λυκειάρχης στο  Τραμπάντζειο Λύκειο. Με τις ίδιες απαρασάλευτες αρχές, ήταν σεβαστή στους διδάσκοντες και στους μαθητές, ήταν η "Κυρία" που με το ύφος και το ήθος της, με τον τρόπο που εκείνη ήξερε, είχε επιβληθεί στους πάντες, όχι μόνο στο χώρο του σχολείου αλλά στην ευρύτερη κοινωνία της Σιάτιστας. Ακόμη και όταν οι αυστηρές συστάσεις και απαιτήσεις της, με στόχο τη σωστή αγωγή  και λειτουργία του σχολείου, εύρισκαν διαφοροποιημένους τους νεότερους με ελευθεριότητα καθηγητές, ήταν τέτοιος ο τρόπος που έθετε τα ζητήματα, ώστε ο σεβασμός που ενέπνεε δεν έδινε δυνατότητα αντίδρασης.

   'Οσο  διηύθυνε το Λύκειο φρόντισε για την παλαιοντολογική συλλογή, διοργάνωνε εκδηλώσεις που ενίσχυαν την ιστορική μνήμη και διατηρούσαν την πολιτιστική κληρονομιά. Με σεβασμό στο γεραρό Τραμπάντζειο Γυμνάσιο, βρήκε τρόπο να κινητοποιήσει τους τοπικούς ευεργέτες, ώστε οι αδελφοί Παπαγεωργίου να χορηγήσουν για ανέγερση νέου διδακτηρίου, ως αναπόσπαστη συνέχεια του παλαιού.

   Έτσι πορεύθηκε, ως άνθρωπος και ως εκπαιδευτικός, η καταξιωμένη στις συνειδήσεις των φορέων της παιδείας, καθηγητών, γονέων και μαθητών  η Ευρυδίκη.

    Και τώρα, που τελείωσαν οι γήινες ώρες της, και πέρασε ήδη τις πύλες του Επέκεινα, έχουμε τη βεβαιότητα ότι "μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν", αφού πάντοτε, σ' όλο το βίο της θεωρητικά εδίδασκε και πρακτικά εβίωνε το λόγο του Χριστού " Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή".

   Παραδίνουμε το σώμα της Ευρυδίκης στη μητέρα γη έως της κοινής αναστάσεως, ενώ η ψυχή της, κρινομένη ήδη, μας δίνει την αίσθηση ότι εισέρχεται στον Παράδεισο.

   Εμείς πάντα θα την θυμούμαστε έτσι όπως μας έδινε την εικόνα του πιστού και σωστού ανθρώπου, του εργατικού, υπεύθυνου και ευσυνείδητου εκπαιδευτικού.

Αιωνία της η μνήμη

 

 

επιστροφή